Diabetes Mellitus (suikerziekte) is een ziektebeeld of aandoening die voorkomt bij zowel jong als oud. Bij diabetes is het evenwicht in de bloedsuikerspiegel verstoord doordat de alvleesklier onvoldoende insuline produceert.
Insuline zorgt ervoor dat de spieren en andere organen de energie kunnen gebruiken die in de voeding zit. Als er te weinig insuline is, kunnen de lichaamscellen de brandstof die ze nodig hebben niet gebruiken. Er blijven dan teveel suikers in de bloedbaan waardoor de bloedsuikerspiegel stijgt.

Voetklachten
Een groot deel van de patiënten, die bij de podotherapeut in behandeling zijn, heeft voetklachten ten gevolge van diabetes. Dit zijn vooral mensen die al langere tijd diabeet zijn. Bijna 50 % van deze groep ontwikkelen, op den duur, voetklachten ten gevolgen van hun diabetes. Op langere termijn zal het samenspel van de verslechterende doorbloeding (angiopathie) van de voet in combinatie met het slechter functioneren van het zenuwstelsel (neuropathie) de oorzaak zijn van het ontstaan van de diabetische voet.

Complicaties bij diabetes
Naarmate men langer aan diabetes mellitus lijdt treden er kenmerkende complicaties op:

• Angiopathie; bloedvatafwijkingen die leiden tot vernauwing van de bloedvaten waardoor de doorbloeding van weefsel en organen wordt belemmerd. Als gevolg van de verminderde bloedtoevoer zal de kans op infecties vergroten en zal een wondje minder snel genezen. Dit kan in een ernstig geval leiden tot verlies van tenen of een deel van de voet.
• Neuropathie; complicaties aan de zenuwbanen, waarbij de gevoelszin vermindert met name in de voeten en onderbenen. Men heeft vaak een doof gevoel in de voeten (het gevoel op watten te lopen). Ook kan een wond minder snel worden opgemerkt omdat men deze niet op tijd kan waarnemen. Men voelt geen pijn. Men krijgt een droge dunne huid door de verminderde werking van de zweetklieren. Hierdoor kunnen er ook eerder wondjes ontstaan. Bij aantasting van de zenuwen in de voet kan er een afwijkende voetstand of instabiel looppatroon ontstaan. De kans op overdrukplekken/klachten op de tenen, onder de voet, hiel en enkel wordt groter.
• Ulceratie (wondvorming); is veel voorkomend bij de diabetische voet en moet nauwkeurig behandeld en gezien worden door een podotherapeut om amputaties te voorkomen. Slecht zittende schoenen, maar zelfs naadjes van sokken kunnen wondjes creëren die niet goed gevoeld worden door iemand bij wie het oppervlakkige gevoel verminderd is. Een podotherapeut kan u voorlichten over hoe wondjes te voorkomen zijn en hoe ze behandeld moeten worden.

Behandeling
Daar Diabetes Mellitus een systeemziekte is die meerdere delen van het lichaam aantast, is een multidisciplinaire aanpak noodzakelijk. Om tot preventie te komen zijn vroege herkenning van risicofactoren en regelmatige voetscreenings noodzakelijk.
Aanvullend op deze screenings, waarbij onder andere de gevoelszin en doorbloeding van de voeten wordt gecontroleerd, maar ook gekeken wordt naar (toekomstige) risico’s voor complicaties, bestaan de podotherapeutische mogelijkheden uit:

• Instrumentele behandeling waarbij overmatig eelt verwijderd wordt
• Instrumentele wondbehandeling
• Een orthese om drukpunten /likdoorns te ontlasten of een afwijkende teenstand te corrigeren/compenseren
• Therapeutische zolen om drukpunten te ontlasten of een afwijkende voetstand te corrigeren/compenseren

Voetverzorgingstips voor Diabetici

• Was uw voeten dagelijks met lauw water. Droog ze voorzichtig af met een zachte handdoek en in het bijzonder tussen en onder de tenen. Als er te weinig ruimte tussen de tenen is of wanneer de tenen moeilijk van elkaar zijn te krijgen, gebruik dan een theedoek. Wanneer de huid te droog is, gebruik dan een goede voetcrème, maar smeer dit niet tussen de tenen.
• Inspecteer iedere dag uw voeten om ‘vreemde’ plekjes op te sporen. Denk hier bijvoorbeeld aan scheurtjes, wondjes, kloven, blaren, verkleuringen van de huid (blauw, roodheid) of veranderingen van de teennagels. Gebruik eventueel een spiegel om onder de voet en tussen de tenen te kijken. Wanneer iemand zelf de voeten niet kan bekijken door een slecht gezichtsvermogen, vraag dit dan aan uw partner, familie of vrienden. Het is belangrijk.
• Inspecteer de schoenen voordat u deze aantrekt door met de hand te voelen of er iets zit (bijvoorbeeld steentjes).
• Loop nooit op blote voeten, zelfs niet thuis. Loop dan liever op slippers of pantoffels.
• Vermijd te strakke sokken en panty’s met naden. Deze kunnen de huid beschadigen en de bloedcirculatie belemmeren.
• Knip nagels recht af. Nooit de hoeken wegknippen, omdat hierdoor ingegroeide nagels kunnen ontstaan. Zijn de tenen pijnlijk of zijn de nagels te hard om zelf te kunnen knippen, bezoek dan een pedicure (met diabetes-aantekening) of vraag uw podotherapeut om advies.
• Verwijder nooit zelf uw eelt, wratten, likdoorns/eksterogen. Gebruik ook geen likdoornpleisters, deze kunnen de huid verbranden en beschadigen.
• Neem nooit langer dan vijf minuten een voetenbad anders wordt de huid te week en extra kwetsbaar voor wondjes en infectie. Spoel uw voeten altijd na met schoon water. Bij wondjes geen voetenbad nemen.
• Test altijd de watertemperatuur met uw elleboog. Door aantasting van de zenuwen is het mogelijk dat u niet voelt dat het water te heet is, waardoor er kans op verbranding bestaat.
• Loop niet op hete oppervlakken zoals een zandstrand of tegels.
• Regelmatige screenings zijn belangrijk. De podotherapeut, maar ook de doktersassistente/verpleegkundige kunnen uw voeten testen op gevoel (sensibiliteit) en doorbloeding.
• Zorg dat uw voeten goed opgemeten worden iedere keer als u nieuwe schoenen gaat kopen. Niet goed passende schoenen kunnen voor iemand met Diabetes funest zijn. Koop schoenen later op de dag, de voeten zijn dan ‘groter’ dan in de ochtend. Let in het bijzonder op stiksels en naden ter hoogte van de tenen en eventueel aanwezige knobbels op de voeten. Schoenen moeten direct goed zitten en ‘inlopen’ moet niet nodig zijn.
• Stop met roken! Roken kan de bloedsomloop nadelig beïnvloeden. Hetgeen toch al een complicatie voor mensen met Diabetes kan zijn.

Eelt
Het vormen van eelt is een natuurlijke reactie van het lichaam om de huid te beschermen. Eelt is een beschermende verdikking van de huid die ontstaat door abnormale druk en wrijving. Eelt vind je meestal onder de bal van de voet en op de hiel. Deze plaatsen dragen de meeste druk tijdens het staan en lopen. Wanneer het eelt dikker wordt, geeft dit meer druk tegen de huid en er ontstaat pijn.

Likdoorns
Likdoorns zijn verdikte (eelt)plekken van de huid die gevormd worden als reactie op extreme plaatselijke druk en wrijving. Ze zijn het resultaat van het beschermingsmechanisme van het lichaam om de huid en onderliggend weefsel te beschermen. Likdoorns zijn meestal hard en rond van vorm, met een kern. Er zijn 2 typen likdoorns. Het eerste, meest voorkomende, type ontstaat op de tenen en aan alle zijden van de voet. Deze noemt met Heloma Durum (harde likdoorn) en wordt meestal veroorzaakt door niet goed passend/zittend schoeisel en teen-afwijkingen. Het tweede type ontstaat tussen de tenen, wordt Heloma Molle (zachte/weke likdoorn) genoemd en is meestal het resultaat van botafwijkingen van de tenen. Doordat de tenen dicht tegen elkaar gedrukt worden, blijft de huid ertussen vaak zacht en week.

Ontstaan
Eelt onder de voet is meestal het gevolg van verkeerd bewegen op de voet. Bijvoorbeeld door een afwijkende voetstand of teenstand, maar ook als gevolg van andere klachten (knie-, heup-, rugklachten) waardoor er een ander looppatroon ontstaat, of ten gevolge van ziektebeelden zoals reuma. Verkeerde of slecht passende schoenen veroorzaken ook vaak eelt, met name op de tenen.

Klachten
Overmatige eeltvorming kan verschillende klachten geven uiteenlopend van branderigheid tot stekende pijn. Wanneer er een op een klein gedeelte van de voet extra hoge drukkrachten plaatsvinden kunnen er likdoorns ontstaan. Het eelt wordt op die plaats dus naar binnen gedrukt en er ontstaat een soort “doorntje”.

Behandeling
Herhaaldelijk terugkerende likdoorns op de voet zijn aanleiding om onze praktijk te bezoeken. De behandelaar heeft hier vaak passende oplossingen voor: instrumentele behandeling aangevuld met een zooltherapie bij een verkeerde voetstand op looppatroon.

Bij een hallux vulgus vertoont de grote teen een adductie ten opzichte van de lengteas van de voet en een rotatie om zijn eigen lengteas (valgusstand). Een hallux vulgus heeft meestal zijn oorzaak in een afwijking van de voetwortel. Zo gaat de standsafwijking in de meeste gevallen gepaard met een spreidvoet. Het dwarsgewelf van de voet is daarbij doorgezakt, dat wil zeggen dat de capita metatarsalia zich in planttaire richting hebben verplaatst. Deze MT-kopjes kunnen door de voetzool gaan promineren, waardoor de druk op de capita toeneemt tijdens staan en lopen. Ook kan een bunion ontstaan.

Wrijving en contact met de schoen kan roodheid, zwelling veroorzaken van het MTP1 gewricht, na verloop van tijd ontstaat een slijmbeursontsteking en botwoekeringen (osteofyten). Hierdoor kan de grote teen gaan verstijven (halluk limitus/rigidus). Met als gevolg dat er een overbelasting ontstaat op de naastliggende middenvoetsbeentjes. De druk onder de kopjes neemt toe en er kan zich een hamer- of klauwteen vormen.

Oorzaken

• Artrose/artritis
• Erfelijke familiaire aanleg
• Dragen van te smal schoeisel bij brede voorvoet, hoge hakken
• Spreidvoet
• Afwijkende voetstand en afwikkeling
• Reuma

Behandeling
Druk op het gewricht van de grote teen kan verminderd worden door de voetstand te corrigeren en/of de voet ondersteuning te bieden middels een therapeutische zool. Hierdoor kan tevens de afwikkeling van de verstijfde grote teen verbeterd worden.

Schoenadvies

• Draag passende schoenen met een ruime teenbox
• Schoenen dienen een stugge zool te hebben
• Schoenen met soepel leer in het vouwblad zonder stiksels en naden
• Maximale hakhoogte 3 cm
• Uitknobbelen schoen thv hallux indien nodig

Hamertenen zijn tenen, waarvan de gewrichtjes gebogen zijn. De reden hiervan is meestal een dysbalans tussen de buigspieren en strekspieren van de tenen. Dit ontstaat bijv. door verkeerde schoenen, gewrichtsontstekingen, afwijkende voetstand met afwijkend looppatroon, breuk, etc.

Er zijn twee typen hamertenen, gebaseerd op de beweging in de gewrichten, te weten:

1. flexibele
2. rigide (stijve)

Een flexibele hamerteen is er een met flexibele teengewrichten die je met behulp van je vingers kunt strekken. Doorgaans zijn flexibele hamertenen minder pijnlijk dan rigide.

De rigide hamerteen is dus niet met je vingers te strekken. De rigide hamerteen kan erg pijnlijk zijn en loopvermogen ernstig beperken.

Op de hamertenen ontstaan vaak pijnlijke likdoorns, doordat ze tegen de schoen drukken en schuren. De hamertenen zorgen ook voor meer druk onder de voorvoet, deze kunnen daardoor overbelast raken. Likdoorns die op de hamertenen ontstaan kunnen door een gediplomeerd pedicure verwijderd worden. Blijken deze likdoorns snel te recidiveren (terug te komen) kan een podotherapeut hier oplossingen voor bieden.

Behandeling
De oplossing is afhankelijk van het soort hamerteen. Flexibele hamertenen kunnen vaak goed behandeld worden met een soepele orthese van siliconen. Deze orthese zorgt ervoor dat de tenen gestrekt worden. Therapie van een rigide hamerteen is meestal meer gericht op protectie (=bescherming). Een strekkend effect is moeilijk te bereiken, dus het doel zal dan zijn protectie en behoud van de huidige stand.
Pijnlijke voorvoeten als gevolg van hamertenen kunnen behandeld worden met en orthese of met een drukontlastende therapeutische zool.
Soms is het nodig om een hamerteen in het ziekenhuis te opereren.

Het hielbeen (calcaneus) is een groot en stevig bot dat een belangrijke functie heeft bij het staan (het kunnen dragen van het lichaamsgewicht) en bij het afwikkelen van de voet tijdens het lopen. Het hielbeen heeft een direct gewrichtscontact met het sprongbeen (talus) dat een belangrijk onderdeel van het enkelgewricht vormt. Beschadigingen van het gewricht tussen hielbeen en sprongbeen leiden tot bewegingsbeperkingen van de voet bij het lopen. Het hielbeen heeft ook een gewrichtsvlak met een de middenvoetsbeenderen en het vormt een aanhechtingspunt voor een aantal enkelbanden en pezen in de voet. Klachten/blessures aan de hiel komen het meest voor op twee plaatsen, namelijk pijn aan de achterzijde van de hiel en pijn aan de onderzijde van de hiel.

Hielspoor
Hielspoor is een uitgroeisel van botweefsel aan het hielbeen in de vorm van een kromme doorn. Een hielspoor bevindt zich vaak waar de peesplaats zijn aanhechting op het hielbeen heeft. Dit is met röntgenfoto’s aan te tonen. Indien er op de röntgenfoto geen afwijkingen te vinden zijn dan is er eerder sprake van een irritatie of ontsteking van de peesplaat. De pijnplaats bij een hielspoor is vaak met één vinger aan te wijzen.

Peesplaatontsteking
Dit peesblad (fascie) loopt naar de tenen toe en waaiert uit tot de kopjes van de middenvoetsbeentjes. Het steunt het lengtegewelf van de voet ter hoogte van de zool (plantair) en vergroot als gespannen band de afzetkracht van de voet tijdens hardlopen en springen. Het peesblad is niet erg elastisch, omdat anders de voet fors zou doorzakken bij het staan en de afwikkeling verstoord zou raken. Een peesplaatontsteking (plantaire fasciïtis) wordt meestal veroorzaakt door een te grote trekkracht aan de aanhechting van de peesplaat onder de voet.

Klachten hielspoor en peesplaatontsteking
Het is soms moeilijk om deze klachten van elkaar te onderscheiden, omdat ze nagenoeg dezelfde symptomen hebben en zich op dezelfde plaats manifesteren. Meestal is er een scherpe pijn bij het staan en een branderig of zeurende en stijf gevoel aan de hak en door de voet heen. Ochtendstijfheid en stijfheid na rust zijn karakteristiek, zoals bij veel peesontstekingen, evenals de startpijn gedurende de eerste meters lopen.



Behandeling
Onderzoek moet uitwijzen of het hielbeen scheef staat of verkeerd wordt belast, want dit heeft invloed op het hielbeen zelf en de omgevende pezen maar ook op de rest van de voet. Een goede stabiele schoen met een corrigerende therapeutische zool is een eerste vereiste. Daarnaast is het voor het echte hielspoor belangrijk de plaats van de botvorming te ontlasten door het maken van een uitsparing in de zool ter hoogte van het pijnpunt. Het kan 6 tot 12 maanden duren voordat de klachten volledig weg zijn.

Het kniegewricht bestaat uit het scheenbeen (tibia) en het bovenbeen (femur) en de knieschijf (patella). Dit is het botstukje, aan de voorzijde van de knie, dat in de pees van de grote queadricepsspier (M. quadriceps) zit. De M. quadriceps loopt aan de voorzijde van het bovenbeen (femur) naar het onderbeen (tibia). Deze constructie zorgt ervoor dat je het been kan strekken. De knieschijf heeft hierbij een soort hefboomwerking waarbij het de kracht van de M. quadriceps verhoogt. De onder- en achterkant van de knieschijf is bekleed met kraakbeen. Het kraakbeen zorgt ervoor dat de knieschijf een glad oppervlak heeft, om bij beweging gemakkelijk in de speciale groeve op het boven (femur) te glijden.

Ontstaan
Veel knieklachten ontstaan wanneer het kraakbeen van de knieschijf geïrriteerd wordt of gaat slijten (degeneren). Dit wordt dan meestal chondromalacie of chondropathie genoemd.

Oorzaak
Slijtage hoort bij ouder worden, maar kan daardoor soms wel de oorzaak zijn van het ontstaan van klachten. De meest voorkomende oorzaak van knieschijfklachten heeft zijn oorsprong in hoe de knieschijf beweegt in de groeve van het bovenbeen (patello-femorale groeve). Dit kunnen we onderverdelen in 3 groepen:

• Dysbalans in de spieren van de M. quadriceps
• Dysbalans door een afwijkende bot-/skeletbouw: X-benen of O-benen
• Dysbalans door afwijkingen in de anatomische aanleg van groeve of knieschijf; bijv. groeve te ondiep

Bij de eerste twee punten zal de knieschijf een verkeerde trekkracht ondervinden van de M. quadriceps. Hierdoor wordt de knieschijf meer naar een van de twee zijden getrokken. Meestal is dit naar de buitenzijde, waar op het kraakbeen meer druk zal ontstaan, hetgeen kan lijden tot irritatie dan wel slijtage. In elk geval “spoort”de knieschijf niet meer goed in de groeve.

Klachten
Typerend voor mensen met patello-femorale klachten is de pijn bij bergaf en traplopen, of die knie lang in een gebogen positie houden (lange autoritten). Soms kun je de knie horen “knarsen”bij het traplopen of dat de knieschijf klikt wanneer deze gebogen wordt. Dit komt doordat de ruwe kraakbeen oppervlakten van de knieschijf en de groeve op het femur tegen elkaar schuren. Het kniegewricht kan op deze irritatie reageren met zwelling en ontstekingsverschijnselen.

Behandeling
Een behandelaar kan tijdens het onderzoek de stand en afwikkeling van de voet, enkel en knie controleren,. Wanneer tijdens het lopen de enkel te veel naar binnen knikt (overproneert) heeft dit effect op de knie. De knie zal daardoor meer naar binnen draaien (endoroteren), hierbij wordt de knieschijf meer naar buiten getrokken zal tegen de buitenrand van de patello-femorale groeve aan gaan lopen. Dit geeft pijnklachten en op de lange duur mogelijk slijtage van de knie. Ook overdreven naar buiten lopen (supineren) kan dit soort klachten veroorzaken. De behandelaar kan dan de voetstand of voetafwikkeling corrigeren met behulp van therapeutische zolen eventueel met aanvullend schoenadvies. Eventueel is samenwerking met de fysiotherapie mogelijk om de M. quadriceps te trainen.

In de groeifase moet het hielbeen in verschillende richtingen groeien. De groeischijf van het hielbeen bevindt zich aan de achterzijde van het hielbot. Net erboven hecht de achillespees vast en sommige vezels lijken door te lopen tot onder de hiel. De buitenste schil van het hielbeen (calcaneus) heet apophyse, zodat een ontstekingsreactie hiervan apophysitis calcaneï wordt genoemd, of ook wel Morbus Sever.

Ontstaan
Morbus Sever komt vaak voor bij (actieve) kinderen tussen 8 en 13 jaar en meer bij jongens dan bij meisjes. Bij kinderen in deze leeftijdscategorie komen bij belasting van het hielbeen soms onregelmatigheden in die nog niet volgroeide groeischijf voor. Druk op het hielbeen bij het stoten van de voet en veel springen veroorzaken dan pijn en zelfs enige zwelling van de achterzijde van de voet (de hiel).

Klachten
De pijn kan veroorzaakt worden door: trauma/letsel, overgewicht, op blote voeten lopen of grote lichamelijke activiteiten (zoals rennen en springen). Tevens kan een afwijkende voetstand van het hielbeen een grotere trekkracht aan de achillespees geven waardoor de hielpijn geprovoceerd kan worden. Sporten zoals basketbal, tennis en voetbal provoceren de klachten. Wanneer de groeischijf zich sluit zal de pijn verdwijnen.

Behandeling
De behandeling van deze steriele ontsteking van het groeiende hielbot bestaat uit een beperking van de hielbelasting bij sporten. De behandelaar kan een corrigerende zool maken en/of schoenadvies (dikkere dempende schoenen) geven.

Mortonse neuralgie is een zenuwbeknelling tussen twee middenvoetsbeentjes. De beknelde zenuw raakt hierdoor geïrriteerd. Meestal betreft het de zenuw tussen het 3e en 4e middenvoetsbeentje, soms ook tussen het 2e en 3e middenvoetsbeentje Wanneer de zenuw erg geïrriteerd is, kan hij opzwellen waardoor de kans groter wordt om tussen de middenvoetsbeentjes klem te komen zitten. Het probleem ontstaat vaak op deze plek omdat hier twee zenuwbanen samen komen. Waar deze twee zenuwen samenkomen, is de zenuw dikker in doorsnede dan de andere zenuwen die naar de tenen gaan. Ook ligt de zenuw in het onderhuidvetweefsel, net boven het vetpolster van de voet, dichtbij de arterie en venen (bloedvaten). Boven deze zenuw ligt een dik ligament (band) die de middenvoetsbeentjes bij elkaar houdt. Dit ligament is erg sterk en vormt het dak boven de zenuw. Het grondoppervlak drukt, met elke stap, van onderuit tegen de verdikte zenuw en het dikke ligament geeft een druk naar beneden. Dit veroorzaakt compressie van de zenuw in de smalle ruimte tussen de middenvoetsbeentjes.

Ontstaan
De oorzaak van deze aandoening kan velerlei zijn. Vaak is een afwijkende voetstand debet aan het begin van de klachten, dit uiteraard in combinatie met de belasting en activiteiten die ondernomen worden. Verschillende activiteiten, zoals rennen, tennis, voetbal of het gebruik van strak zittende schoenen of lopen op hoge hakken, kunnen neuralgische (zenuw) klachten veroorzaken.

Klachten
De symptomen in de beginstadia van de klacht worden voornamelijk gekarakteriseerd door acute perioden van pijn in de voorvoet met uitstralende pijn naar de tenen. De pijn treedt bijna altijd plotseling op tijdens lopen/sporten en heeft het karakter van kramp of een snijdende pijn. Het uittrekken van de schoen en het masseren van de voet bezorgd dit meest snelle verlichting van de klachten. Op den duur komen de pijnperioden steeds sneller en deze houden langer aan. De klachten verdwijnen niet meer zo snel door het uittrekken van de schoenen of massage. Op den duur kunnen zenuwverdikkingen (neuromen) zo dik worden dat het onmogelijk wordt om zonder pijn schoenen te dragen en wordt de pijn chronisch.

Behandelaar
Bij de behandeling in de acute fase is het belangrijk om de overdruk op te heffen en te zorgen dat de zenuw weer “vrij” komt te liggen. Dit kan door een therapeutische zool. Een passend schoenadvies is ook een (aanvullende) therapie mogelijkheid.

De wervelkolom bestaat uit 24 wervels. Onder de laatste lendewervel zit nog het heiligbeen. De wervelkolom heeft een S-vorm. In het borst- en heiligbeengedeelte komen krommingen voor met de bolle kant naar achteren- dit heet een ‘kyfose’. In het lende- en halsgedeelte komen krommingen, met de bolle kant naar voren- dit heet een ‘lordose’. De normale en natuurlijke krommingen in de rug zorgen ervoor dat het gewicht van het bovenlichaam door de wervels gedragen kan worden en schokken kunnen worden opgevangen. Sommige mensen hebben een zijdelingse kromming in hun wervelkolom- dit wordt een ‘scoliose’ genoemd.

Scoliose
Een scoliose is een zijwaartse bocht in de wervelkolom. Scoliose kan ontstaan als aangeboren afwijking, maar treedt er scoliose op als ‘compensatie’ voor een beenlengteverschil tussen de beide benen. Als de scoliose gepaard gaat met een kyfose ontstaat er een bochel. Bij meisje zien we vaker een scoliose dan bij jongens.

Beenlengteverschil
Zoals u hierboven heeft kunnen lezen, is een beenlengteverschil een mogelijke oorzaak voor het ontstaan van een scoliose. Een beenlengteverschil kan aangeboren zijn of ontstaan na een heup- of knieoperatie. Beenlengteverschil kan echter ook ontstaan in de groeifase bij kinderen. Hierbij groeit het ene been meer dan het andere. Meestal trekt dit weer bij in een volgende groeifase. Uiteindelijk aan het einde van de groei staat alles weer gelijk en recht. Afwijkende voetstanden of botstructuren (eenzijdig x- of o-been) kunnen ook een beenlengteverschil geven. Bijvoorbeeld als één voet platter is of meer naar binnen zakt dan de andere voet, geeft dit in stand en bij het lopen een verschil in lengte waardoor het bekken scheef komt te staan en ook een scoliose tot gevolg kan zijn.

Behandelaar
Een behandelaar kan in een onderzoek nagaan of uw afwijkende stand(en) in uw rug voortkomt uit een verkeerde of afwijkende voet/beenstand of een verkeerd looppatroon. De behandelaar kan met behulp van therapeutische zolen uw voetstand corrigeren en indien nodig het beenlengteverschil compenseren.

Het onderbeen bestaat uit 2 botstukken, het scheenbeen aan de binnen-voorzijde en het kuitbeen aan de zij-achterkant. De 2 botstukken worden verbonden door een sterke bindweefselplaat. Onderaan vormen en het scheenbeen en het kuitbeen de benige onderdelen van respectievelijk binnen- en buitenenkel. De botstukken worden omhuld door een dun beenvlies, dat goed doorbloed is en zeer gevoelig. Denk maar eens aan een stoot tegen de schenen. Aan het onderbeen ontspringen een aantal spieren. De diepe kuitspier, de achterste scheenbeenspier en de lange teenbuigspier zijn de belangrijkste. Al deze genoemde spieren spelen een rol bij het ontstaan van Shin-Splints, waarbij sprake is van irritatie van het beenvlies op de plaats van de aanhechting van de genoemde spieren aan het bot. Hierbij kan het ook gaan om een ontstekingsreactie.

Oorzaak
Het ontstaat vaak bij loopsporten waarbij de voet teveel naar binnen beweegt (overpronatie). Dit kan komen door verkeerd schoeisel of een verkeerde voetstand of voetafwijking

Klachten
De voornaamste klacht is pijn en wordt meestal gevoeld op de onderste helft van het scheenbeen aan de binnenzijde. De pijn kan ook lager, tot aan de binnenenkel, worden gevoeld. Of hoger, zelfs tot aan de knie. De pijn in scherper van karakter en er worden “steken”aangegeven. De pijn wordt gevoeld bij de landing en ook wel bij de afzet. Soms is het voelbaar bij het hurken. Aanraking geeft veel pijn, bv als de benen over elkaar worden gelegd. De pijn kan heviger worden bij een lager looptempo. Bovendien geeft een lager looptempo meer klachten. Afhankelijk van de ernst van de klachten kan met hardlopen worden doorgegaan. Vaak is de pijn daar echter te hevig voor. Ondanks een rustperiode komen de klachten meestal terug als geen aanvullende behandeling wordt ingesteld. Een enkele keer kan er sprake zijn van een licht oppervlakkige zwelling ter plaatse van de pijn en wordt er door de loper een “strengetje”gevoeld.

Behandeling
De behandelaar houdt met alle facetten van het probleem rekening. Niet alleen alledaagse activiteiten worden besproken, maar ook zeker sportspecifieke aspecten. Vanwege de veelzijdigheid van het probleem zijn er verschillende therapieën mogelijk, men moet denken aan sportinlegzolen, schoenadvies, tijdelijke ontlasting (zool) in combinatie met fysiotherapie, loopadvies, etc.